Nowe przepisy prawne w III kwartale 2018 roku

Autor: admin Tagi: Prawo,

W artykule wykorzystano omówienia ustaw przedstawione na stronach internetowych Prezydenta RP oraz omówienia wyroków Trybunału Konstytucyjnego przedstawione na stronach internetowych Trybunału Konstytucyjnego, a także materiały informacyjne znalezione na stronach Ministerstwa Infrastruktury i Budownictwa.


Nowe przepisy prawne w III kwartale 2018 roku

 

W artykule wykorzystano omówienia ustaw przedstawione na stronach internetowych Prezydenta RP oraz omówienia wyroków Trybunału Konstytucyjnego przedstawione na stronach internetowych Trybunału Konstytucyjnego, a także materiały informacyjne znalezione na stronach Ministerstwa Infrastruktury i Budownictwa.

 

 

Zmiana warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle kolejowe i ich usytuowanie.

 

Od 4 lipca 2018 r. wchodzi w życie nowelizacja rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle kolejowe i ich usytuowanie.

Rozporządzenie doprecyzowuje szereg zasad projektowania i budowy obiektów kolejowych.

 

Podstawa prawna:

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 6 czerwca 2018 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle kolejowe i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 117/2018, poz. 1175).

USTAWA z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 130/2017, poz. 1332, z późn. zm.).

 

 

Jednolity tekst ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

 

Od 5 lipca 2018 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi normuje postępowanie sądowe w sprawach z zakresu kontroli działalności administracji publicznej oraz w innych sprawach, do których jego przepisy stosuje się z mocy ustaw szczególnych (sprawy sądowoadministracyjne).

 

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 7 czerwca 2018 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 129/2018, poz. 1302).

USTAWA z dnia 10 stycznia 2014 r. o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 26/2014, poz. 183).

 

 

 

Jednolity tekst ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

 

Od 6 lipca 2018 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Ustawa określa:

  • sposób postępowania wierzycieli w przypadkach uchylania się zobowiązanych od wykonania ciążących na nich obowiązków,
  • prowadzone przez organy egzekucyjne postępowanie i stosowane przez nie środki przymusu służące doprowadzeniu do wykonania lub zabezpieczenia wykonania obowiązków;
  • zasady i sposób prowadzenia Rejestru Należności Publicznoprawnych oraz udostępniania danych z tego rejestru.

 

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 29 czerwca 2018 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 130/2018, poz. 1314).

USTAWA z dnia 26 stycznia 2018 r. o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 37/2018, poz. 398).

USTAWA z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 110/2018, poz. 1104).

USTAWA z dnia 6 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 135/2018, poz. 1356).

 

Niektóre definicje ustawy:

Biegły skarbowy - rozumie się przez to rzeczoznawcę w określonej dziedzinie, uprawnionego do wyceny majątku zobowiązanego i wpisanego na listę biegłych skarbowych prowadzoną przez izbę administracji skarbowej.

 

 

 

Jednolity tekst ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.

 

Od 6 lipca 2018 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.

Ustawa określa uprawnienia oraz zakres i sposób działania komorników.

 

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 14 czerwca 2018 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 130/2018, poz. 1309).

 

 

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia stawek wynagrodzenia Biegłych niezgodne z Konstytucją.

 

Od 6 lipca 2018 r. obowiązuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który odniósł się do §2 i §4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym. Trybunał orzekł, że

  • § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym jest niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
  • § 4 rozporządzenia powołanego w punkcie 1, w części obejmującej zwrot: "funkcję biegłego sądowego nie krócej niż jedną kadencję lub", jest niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1 i 2 w związku z art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji.

Trybunał postanowił także o odroczeniu utraty mocy obowiązującej § 2 rozporządzenia. Przepis przestanie obowiązywać po upływie sześciu miesięcy od dnia ogłoszenia  wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej.

 

 

Stanowisko skarżącego

 

Prokuratura Rejonowa prowadziła postępowanie przeciwko oskarżonym o przestępstwa. W toku  postępowania  skarżący  -  biegły  specjalista (powołany ad hoc) - sporządził kompleksową opinię, w której opisał charakter oraz mechanizm ich powstania. W sprawie został dopuszczony także dowód z opinii innego biegłego, który na podstawie analizy akt sprawy oraz wyników badań dowodów rzeczowych i zabezpieczonych śladów przeprowadził kryminalistyczną rekonstrukcję przebiegu zdarzenia.

Mając na uwadze wnioski obu biegłych, podjęto decyzję o konieczności przeprowadzenia dodatkowej opinii i taką opinię sporządził skarżący. Wraz z tą opinią przedstawił rachunek, za wydanie pisemnej opinii oraz za poniesione koszty druku i wysyłki. Prokurator Prokuratury Rejonowej przyznał skarżącemu wynagrodzenie niższe niż te, o które wnioskował skarżący. Zdaniem prokuratora zaakceptowanie rozliczenia przedstawionego przez skarżącego nie było możliwe z uwagi na treść § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (dalej: rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r.), w myśl którego maksymalną stawkę za godzinę pracy biegłego stanowi kwota 31,97 zł.

Na to rozstrzygnięcie skarżący złożył zażalenie. Sąd okręgowy nie uwzględnił zażalenia skarżącego i utrzymał w mocy zaskarżone uzasadnienie postanowienia o przyznaniu skarżącemu wynagrodzenia w obniżonej wysokości.

Zdaniem skarżącego wynikająca z § 2 i 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. konstrukcja służąca określaniu wysokości wynagrodzenia biegłego, w szczególności powoływanego ad hoc na mocy art. 195 k.p.k. nie odpowiada standardom konstytucyjnym. Uzależnione jest ono zaledwie od czasu pracy oraz od złożoności problemu stanowiącego przedmiot opinii. Powyższe kryteria są zdecydowanie niewystarczające by możliwe było sprawiedliwe, odpowiadające rzeczywistej wartości, określenie wysokości świadczenia dla biegłego. Minister Sprawiedliwości w rozporządzeniu pominął m.in. nakład pracy potrzebnej do wykonania opinii, kwalifikacje, wykształcenie, doświadczenie, średnie zarobki uzyskiwane przez osoby wykonujące podobne zawody.

Zdaniem skarżącego kwestionowany przepis § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. jest niezgodny z konstytucyjną zasadą równości, gdyż nie dokonuje zróżnicowania wysokości wynagrodzenia przysługującego osobom, które sporządzają ekspertyzy sądowe. Stanowi to bowiem przejaw dyskryminacji biegłych, których wartość świadczonych usług na rzecz państwa jest wyższa. W konsekwencji zdaniem skarżącego doszło do nieprawidłowego zakwalifikowania biegłych, którzy charakteryzują się różnymi cechami relewantnymi, do tej samej klasy adresatów i przyznanie im wszystkim takiego samego wynagrodzenia za godzinę pracy niezależnie od ważnych zmiennych wpływających na wartość ich pracy.

Zdaniem skarżącego prowadzi to do naruszenia konstytucyjnego zakazu dyskryminacji. Stosownie do treści § 2 rozporządzenia dyskryminacji podlegają, biegli, których wartość pracy jest wyższa z uwagi na posiadane kwalifikacje, przedmiot, trudność i złożoność ekspertyzy, nakład pracy itp., a którzy otrzymują takie same wynagrodzenie za godzinę pracy jak wszyscy pozostali biegli.

W ocenie skarżącego przepisy § 2 i 4 rozporządzenia naruszają też art. 92 ust. 1 Konstytucji, a w konsekwencji prowadzi to do obrazy art. 64 ust. 1 i 2 (ograniczenia prawa biegłego do otrzymania wynagrodzenia za swoją pracę)".

Zgodnie z przepisami k.p.k. punktem wyjścia do obliczenia wysokości wynagrodzenia biegłego za sporządzenie ekspertyzy jest czas jego pracy. Wysokość świadczenia przysługującego ekspertowi oblicza się według stawki za godzinę pracy. Stawka ta powinna być, zdaniem skarżącego, zmodyfikowana (podwyższona) w przypadku zaistnienia pewnych okoliczności wynikających z treści art. 618f § 5 k.p.k. Tymczasem w § 2 rozporządzenia Minister Sprawiedliwości zastosował zaledwie dwie spośród pięciu okoliczności służących modyfikacji wysokości stawki godzinowej wynagrodzenia biegłego za sporządzenie opinii. W przepisie tym mowa o „stopniu złożoności problemu będącego przedmiotem opinii” oraz o „warunkach w jakich opracowano opinię”.

Odnośnie do przesłanki „złożoności problemu będącego przedmiotem opinii" skarżący wskazuje, że w § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości została ona implementowana w sposób niepełny i nieprawidłowy. Wybiórczy i ograniczony zakres podmiotowy § 4 skutkuje, tym, że przepisy k.p.k. zostały wykonane nieprawidłowo. Minister Sprawiedliwości błędnie w tym przepisie uzależnił uzyskanie podwyższonego wynagrodzenia, w przypadku złożonego przedmiotu opinii, od kwalifikacji i od stażu biegłego. Te dwie okoliczności stanowią bowiem samodzielne czynniki kształtujące wysokość świadczenia przysługującego ekspertowi i nie powinny być bezpośrednio wiązane z przesłanką złożoności przedmiotu opinii – podkreśla skarżący.

 

Stanowisko Trybunału

 

Trybunał Konstytucyjny podzielił wątpliwości skarżącego.

 

Kwestia zgodności § 2 rozporządzenia z art. 64 ust. 2 w związku z art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji.

 

Trybunał przypomniał, że art. 618f § 5 k.p.k. stanowi upoważnienie dla Ministra Sprawiedliwości do określenia w drodze rozporządzenia stawek wynagrodzenia biegłych za wykonaną pracę oraz taryf zryczałtowanych, o których mowa w § 3 [art. 618f k.p.k.],  przy uwzględnieniu nakładu pracy i kwalifikacji biegłego oraz poziomu wynagrodzeń uzyskiwanych przez pracowników wykonujących podobne zawody, stopnia złożoności problemu będącego przedmiotem opinii oraz warunków, w jakich opracowano opinię, a także sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii. Takie upoważnienie pozwala na uszczegółowienie regulacji ustawowej pod względem przedmiotowym, precyzując jednocześnie dopuszczalny kierunek takiego doprecyzowania przepisów ustawy: norma kompetencyjna art. 618f  § 5 k.p.k. upoważnia jedynie do określenia stawek wynagrodzenia biegłych w oparciu o przesłanki zawarte w tym przepisie delegacyjnym.

W ocenie Trybunału § 2 rozporządzenia jest sprzeczny z konstytucyjną zasadą ochrony praw majątkowych, gdyż w sposób ewidentny zawęża kryteria ustawowe warunkujące uzyskanie wynagrodzenia przez biegłego (narusza upoważnienie ustawowe – wbrew wytycznym ustawodawcy całkowicie pomija przesłankę nakładu pracy biegłego występującą w § 5 i § 2 art. 618f k.p.k.). Zastosowane przez Ministra Sprawiedliwości sformułowanie „złożoność problemu będącego przedmiotem opinii” nie stanowi wyrażenia synonimicznego dla „nakładu pracy”, gdyż w art. 618f § 5 k.p.k. ustawodawca nie przypisał tym zwrotom (przesłankom) tożsamego znaczenia normatywnego. Występują one równocześnie w przepisie delegacyjnym, co oznacza, że normodawca miał obowiązek uwzględnić w § 2 rozporządzenia zarówno nakład pracy, jak i złożoność problemu będącego przedmiotem opinii przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia biegłego.

Trybunał zwrócił uwagę, że legalność aktu normatywnego podustawowego jest uwarunkowana nie tylko faktem wydania go na podstawie delegacji ustawowej (formalne wskazanie przez normodawcę umocowania do wydania rozporządzenia wykonawczego), ale także wydania go w celu wykonania ustawy. Cel ustawy musi być określony w oparciu o analizę przyjętych w ustawie rozwiązań, nie może więc być on rekonstruowany przez organ upoważniony do wykonania przepisu delegacyjnego samoistnie, arbitralnie i w oderwaniu od konstrukcji aktu zawierającego delegację. Niemożliwość ustalenia tak rozumianego celu musiałaby prowadzić do podważenia poprawności delegacji udzielonej do wydania aktu normatywnego. W konsekwencji przepisy wykonawcze muszą pozostawać w związku merytorycznym i funkcjonalnym w stosunku do rozwiązań ustawowych, ponieważ tylko w ten sposób mogą być wyznaczone granice, w jakich powinna mieścić się regulacja zawarta w przepisach wykonawczych. Podkreślenie konieczności uwzględnienia zależności o charakterze funkcjonalnym ma istotne znaczenie w tych zwłaszcza sytuacjach, kiedy delegacja może – co do swojego zakresu – wywoływać wątpliwości interpretacyjne, tak jak w przedmiotowej sprawie. W przypadku bowiem pojawienia się takich wątpliwości podstawowe znaczenie uzyskuje pytanie, jakie są niezbędne środki i instrumenty prawne do urzeczywistnienia celów zakładanych przez ustawodawcę. Nie oznacza to jednak odejścia od zasad możliwie ścisłej wykładni, ponieważ zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą Trybunału Konstytucyjnego, interpretacja przepisów określających kompetencje normodawcze nie może być dokonywana przy zastosowaniu wykładni rozszerzającej i celowościowej. Regulacje zawarte w przepisach wykonawczych nie mogą więc prowadzić do zakwestionowania spójności i wewnętrznej harmonii rozwiązań przyjętych bezpośrednio w samej ustawie. Jest też oczywiste, że nigdy delegacja ustawowa nie może być interpretowana jako dająca upoważnienie do wprowadzenia regulacji naruszających normy wyższego rzędu, a więc norm ustawowych i konstytucyjnych. W konsekwencji przy wykonywaniu delegacji poszukiwać należy takiego kierunku regulacji wykonawczej, który umożliwi – przy respektowaniu celu, któremu ma ona służyć – zachowanie zgodności z przepisami wyższego rzędu. Zakładając zatem poprawność samej delegacji zawartej w art. 618f § 5 k.p.k. (choć z punktu widzenia spójności legislacyjnej można byłoby rozważyć kompleksowe uregulowanie materii tej na poziomie wyłącznie ustawy), Trybunał uznał, że § 2 rozporządzenia naruszył normę konstytucyjną statuującą ramy konstrukcyjne rozporządzenia wykonawczego, gdyż – samoistnie, bez podstawy prawnej – ograniczył ustawowe przesłanki do uzyskania określonego prawa majątkowego (a ściślej – sposobu obliczania wysokości wynagrodzenia biegłego).

Konkludując, Trybunał stwierdził, że § 2 rozporządzenia jest niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji. Minister Sprawiedliwości nie uwzględnił bowiem wszystkich przesłanek, o których mowa w art. 618f § 2, 3 i 5 k.p.k., gdyż całkowicie pominął nakład pracy biegłego przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia za jego pracę, mimo iż przesłankę tę statuuje wprost ustawa.

 

Kwestia zgodności § 4 rozporządzenia, w części obejmującej zwrot: „funkcję biegłego sądowego nie krócej niż jedną kadencję lub”, z art. 64 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1 i 2 w związku z art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji.

 

W ocenie Trybunału analiza statusu biegłych i ich roli w postępowaniu, w którym występują jako podmioty powołane i zobowiązane do wydania opinii na wezwanie organu procesowego, prowadzi do uznania, że różnicowanie ich wynagrodzenia (tj. dopuszczalność jego podwyższenia wyłącznie wobec biegłych wpisanych na listę biegłych sądowych) nie ma konstytucyjnego uzasadnienia. Odstępstwo od zasady równości, w tym również równej ochrony praw majątkowych, jest więc niedopuszczalne.

Nie ulega wątpliwości, że w sprawach wymagających specjalistycznej wiedzy z zakresu medycyny sądowej prawidłowe sporządzenie opinii przez biegłego (niezależnie od tego, czy jest to biegły wpisany na listę biegłych sądowych, biegły ad hoc czy jednostka badawcza) wymaga niejednokrotnie dużego nakładu pracy. Osoba fizyczna powołana do sprawy w charakterze biegłego, poza ściśle określonymi w ustawach przypadkami, nie może uchylić się od wykonania zleconych jej obowiązków. W przypadku biegłych ad hoc łączyć się to może bezspornie z określonym uszczerbkiem w ich substancji majątkowej. Przepis § 4 rozporządzenia jest wyrazem tego, że Minister Sprawiedliwości – właśnie przez zastosowanie arbitralnego (i nie zawartego w delegacji ustawowej) kryterium – sprawił, iż prawo do uzyskania przez biegłego ad hoc wynagrodzenia w podwyższonej wysokości za pracę nad zawiłym problemem będącym przedmiotem opinii zostało wyłączone.

Trybunał zwrócił uwagę, że w kontekście brzmienia § 5 oraz pozostałych jednostek redakcyjnych art. 618f k.p.k., a tym bardziej innych regulacji dotyczących biegłego znajdujących się w k.p.k., Minister Sprawiedliwości nie miał prawa do „samodzielnego” ustanowienia nowych (dodatkowych) przesłanek warunkujących ewentualne podwyższenie wysokości wynagrodzenia biegłego. De lege lata zróżnicowanie w akcie podustawowym wysokości wynagrodzenia od tego, czy biegły został wpisany na listę biegłych sądowych (i pełni swoją funkcję co najmniej jedną kadencję), czy też nie (gdyż powołano go ad hoc) stanowi niedopuszczalną w demokratycznym państwie prawa samowolę legislacyjną.

Konkludując, Trybunał stwierdził, że § 4 rozporządzenia, w części obejmującej zwrot: „funkcję biegłego sądowego nie krócej niż jedną kadencję lub”, jest niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1 i 2 w związku z art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji.

 

Podstawa prawna:

WYROK TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO z dnia 28 czerwca 2018 r., sygn. akt SK 4/17 (Dz. U. Nr 130/2018, poz. 1308).

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (Dz. U. Nr 215/2017, poz. 2049).

 

 

Skrócenie podstawowych terminów przedawnienia.

 

Od 9 lipca 2018 r. obowiązuje nowelizacja Kodeksu cywilnego oraz niektórych innych ustaw, przy czym dla części zmian w ustawie o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych przewidziano dłuższy, trzymiesięczny termin wejścia w życie.

Celem uchwalonej ustawy jest skrócenie podstawowych terminów przedawnienia. Ustawa wprowadza w związku z tym zmiany w ustawie Kodeks cywilny – dalej Kc – w zakresie regulacji dotyczących przedawnienia roszczeń. Ustawa wprowadza zmiany w art. 118 Kc przyjmując, iż termin przedawnienia roszczeń majątkowych wynosi 6 lat, a nie jak dotychczas lat 10.

Ustawa wprowadza przy tym zasadę, iż koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Ponadto analogiczna zmiana długości terminu przedawnienia została wprowadzona w art. 125 Kc poprzez przyjęcie, iż roszczenia stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd przedawnia się z upływem 6 lat, a nie jak dotychczas z upływem lat 10.

Nowym rozwiązaniem jest wprowadzenie przez przyjętą ustawę odrębnych regulacji dotyczących przedawnienia roszczeń przysługujących przeciwko konsumentom. Zgodnie z dodanym przepisem art. 117 § 21 Kc po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciw konsumentowi. Natomiast zgodnie z nową regulacją art. 1171 Kc w wyjątkowych przypadkach sąd będzie mógł, po rozważeniu interesów stron, nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, jeżeli wymagają tego względy słuszności.

Korzystając z tego uprawnienia sąd będzie zobowiązany rozważyć długość terminu przedawnienia, długość okresu od upływu terminu przedawnienia do chwili dochodzenia roszczenia oraz charakter okoliczności, które spowodowały niedochodzenie roszczenia przez uprawnionego, w tym wpływ zachowania zobowiązanego na opóźnienie uprawnionego w dochodzeniu roszczenia.

Ustawa wprowadza ponadto zmianę w art. 568 § 2 Kc, przyjmując iż w przypadku sprzedaży konsumenckiej używanych rzeczy ruchomych roczny termin przedawnienia roszczeń z rękojmi nie może zakończyć się przed upływem dwóch lat od dnia wydania rzeczy.

W ustawie Kodeks postępowania cywilnego – dalej Kpc - wprowadzono regulację wskazującą, iż obligatoryjnym elementem pozwu jest oznaczenie daty wymagalności roszczenia w sprawach o zasądzenie roszczenia.

Ponadto w Kpc wprowadzono zmianę w art. 889 § 1 pkt 1 oraz dodano nową regulację art. 8892 przewidujące, iż bank po otrzymaniu zawiadomienia komornika o zajęciu rachunku bankowego zablokuje środki na rachunku, natomiast nie będzie zobowiązany do bezzwłocznego przekazania środków na pokrycie należności, lecz będzie zobowiązany do przekazania tych środków na rachunek bankowy komornika po upływie siedmiu dni od dnia doręczenia zawiadomienia o zajęciu.

Wyjątkowo w razie egzekucji bieżących alimentów lub rent bank ma obowiązek niezwłocznego przekazania środków pieniężnych z zajętego rachunku na rachunek bankowy komornika. Regulacje powyższe mają na celu wzmocnienie możliwości podjęcia przez dłużnika obrony przed egzekucją, przy jednoczesnym utrzymaniu środków uniemożliwiających dłużnikowi uchylenie się od egzekucji.

Analogiczna zmiana została wprowadzona w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji  (Dz. U. z 2017 r. poz. 1201, z późn. zm.) gdzie w art. 80 § 1 przyjęto, iż bank po otrzymaniu zawiadomienia organu egzekucyjnego o zajęciu wierzytelności pieniężnej zobowiązanego zablokuje środki na rachunku, natomiast nie będzie zobowiązany do bezzwłocznego przekazania środków na pokrycie należności, lecz będzie zobowiązany do przekazania tych środków organowi egzekucyjnemu po upływie siedmiu dni od dnia doręczenia zawiadomienia o zajęciu.

Natomiast w ustawie z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (Dz. U. z 2018 r. poz. 470, z późn. zm.) wprowadzono zmiany mające na celu dostosowanie okresów wskazanych w ustawie do ogólnych okresów przedawnienia przyjętych w zmianach wprowadzonych w Kodeksie cywilnym.

W zakresie przepisu przejściowego ustawa przewiduje, iż do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie obecnie uchwalonej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie przyjętej ustawy przepisy o przedawnieniu określone w obecnym brzmieniu.

Ponadto ustawa przewiduje, iż jeżeli nowy termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpocznie się z dniem wejścia w życie ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie nastąpi z upływem tego wcześniejszego terminu.

Do przysługujących konsumentom roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, których terminy przedawnienia są określone w art. 118 i art. 125 § 1 Kc, znajdą zastosowanie dotychczasowe przepisy o terminach przedawnienia, natomiast jeżeli konsument nie podniesie do dnia wejścia w życie ustawy zarzutu przedawnienia w stosunku do roszczenia przedawnionego, z dniem wejścia w życie ustawy sąd z urzędu uwzględni przedawnienie.

 

Podstawa prawna:

USTAWA z dnia 13 kwietnia 2018 r.  o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 110/2018, poz. 1104).

USTAWA z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji

(Dz. U. Nr 120/2017, poz. 1201, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 14/2018, poz. 155, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (Dz. U. Nr 44/2018, poz. 470, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 103/2018, poz. 1025).

 

 

Sposób kalkulacji kosztów cyklu życia budynku dla potrzeb zamówień publicznych.

 

Od 14 lipca 2018 r. wchodzi w życie Rozporządzenie Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 11 lipca 2018 r. w sprawie metody kalkulacji kosztów cyklu życia budynków oraz sposobu przedstawiania informacji o tych kosztach

Rozporządzenie prezentuje sposób kalkulacji kosztów cyklu życia budynku dla potrzeb zamówień publicznych.

 

Podstawa prawna:

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INWESTYCJI I ROZWOJU z dnia 11 lipca 2018 r. w sprawie metody kalkulacji kosztów cyklu życia budynków oraz sposobu przedstawiania informacji o tych kosztach (Dz. U. Nr 135/2018, poz. 1357).

USTAWA z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. Nr 163/2017, poz. 1579, z późn. zm.).

 

 

Odrzucenie skargi kasacyjnej niespełniającej wymagań określonych w Kodeksie postępowania cywilnego bez wzywania do usunięcia braków zgodne z Konstytucją.

 

Od 16 lipca 2018 r. obowiązuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który orzekł, że art. 3986 § 2 i 3 w związku z art. 3984 § 1 pkt 3 w związku z art. 13 § 2 ustawy - Kodeks postępowania cywilnego jest zgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 2 i w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

 

Stanowisko skarżącej

 

Skarżąca była uczestnikiem postępowania o stwierdzenie nabycia spadku, w którym sąd okręgowy wydał prawomocne postanowienie. Od tego skarżąca złożyła (w imieniu własnym   i małoletnich,   będących   również   uczestnikami postępowania spadkowego) skargę kasacyjną, którą Sąd Najwyższy odrzucił. Sąd Najwyższy stwierdził, że wniesiona skarga kasacyjna nie spełniała wymogu określonego w art. 3984 § 1 pkt 3 k.p.c, ponieważ zawarty w niej wniosek o uchylenie i zmianę orzeczenia nie zawierał oznaczenia zakresu żądanego uchylenia i zmiany.

Zdaniem skarżącej kwestionowana regulacja stanowiła wyraz nieadekwatnej i rażąco niewspółmiernej do zamierzonego przez ustawodawcę celu ingerencji w prawo do sądu. Naruszała ona istotę prawa do sądu, nie była niezbędna z perspektywy interesu publicznego, a efekt zastosowania przewidzianego w niej ograniczenia prawa do sądu był nieproporcjonalny do ciężarów nakładanych na podmioty prawa.

Skarżąca wskazała, że nadmierna ingerencja w prawo do sądu wynikała z przyjętego przez ustawodawcę mechanizmu odrzucenia skargi kasacyjnej bez poprzedzającego to odrzucenie postępowania naprawczego. Mało zrozumiałe i niekonsekwentne jest przy tym - zdaniem skarżącej - rozróżnienie braków kasacyjnych, i skorelowanych z nimi skutków braków skargi kasacyjnej, na braki: „konstrukcyjne nieusuwalne" (art. 3984 § 1 k.p.c), „konstrukcyjne usuwalne" (art. 3984 § 2 k.p.c) oraz „formalne - usuwalne" (art. 3984 § 3 k.p.c). Przewidziana w art. 3986 § 2 i 3 k.p.c regulacja, odwołująca się wyłącznie do braków „konstrukcyjnych nieusuwalnych" skargi kasacyjnej, definitywnie zamyka możliwość merytorycznego rozpoznania sprawy, bowiem skarżący nie miał możliwości konwalidacji skargi kasacyjnej, poprzez usunięcie braków, a sama skarga kasacyjna podlegała „automatycznemu" odrzuceniu. Rygoryzmu tego unormowania nie usprawiedliwiał - zdaniem skarżącej - cel, do którego dąży ustawodawca, którym jest, wedle skarżącej, usprawnienie i przyspieszenie postępowania w oparciu o zasadę formalizmu.

Zdaniem skarżącej brak było funkcjonalnego związku pomiędzy ograniczeniem prawa do sądu, wynikającym z kwestionowanego unormowania, a realizacją wartości wskazanych w art. 31 ust. 3 Konstytucji. Wzgląd na porządek publiczny możne wprawdzie usprawiedliwiać wprowadzenie ograniczeń formalnych w postępowaniu zainicjowanym skargą kasacyjną, jednak ograniczenia te nie powinny były obejmować sankcji automatycznego odrzucenia skargi kasacyjnej z uwagi na braki pisma. Ograniczenie takie niweczyło bowiem realizację prawa do rzetelnego i sprawiedliwego postępowania sądowego, naruszając przez to istotę prawa do sądu – podkreślała skarżąca.

 

Stanowisko Trybunału

 

Trybunał Konstytucyjny, konfrontując zarzuty skarżącej dotyczące art. 3986 w związku z art. 3984 § 1 pkt 3 k.p.c. ze wskazanymi wzorcami kontroli stwierdził, że nie znajdują one uzasadnienia.

Trybunał nie zgodził się z twierdzeniem skarżącej, że jedyną wartością konstytucyjną uzasadniającą ograniczenie prawa do sprawiedliwie ukształtowanej procedury jest usprawnienie i szybkość postępowania. Teza taka stałaby w sprzeczności z uregulowaniem z art. 3986 § 1 k.p.c. albo przynajmniej cel taki należałoby uznać za niezgodny z zasadą racjonalnego ustawodawcy. Skoro przepis ten przewiduje tygodniowy termin do usunięcia braków formalnych, to nic nie stałoby na przeszkodzie, żeby również w tym terminie skarżący (jego pełnomocnik) mógł usunąć także braki konstrukcyjne skargi kasacyjnej – jeżeli takie wystąpiły.

Z punktu widzenia szybkości postępowania na tym etapie, wezwanie do usunięcia braków konstrukcyjnych w takim samym – tygodniowym terminie nie wydłużałoby postępowania. Wynikało stąd, że szybkość postępowania nie stanowi uzasadnienia ukształtowania wymagań skargi kasacyjnej w zakresie jej elementów konstrukcyjnych. Nie stanowiło tym samym uzasadnienia pozbawienia stron możliwości uzupełnienia tych braków w postępowaniu naprawczym.

Wartością chronioną, uzasadniającą przyjęty przez ustawodawcę model skargi kasacyjnej, a co za tym idzie również podział braków na nieusuwalne i podlegające usunięciu w postępowaniu naprawczym, jest ochrona pewności i bezpieczeństwa obrotu prawnego. W postępowaniu przed Sądem Najwyższym kontroli podlegały orzeczenia prawomocne. Możliwość wzruszania takich orzeczeń ze względu na interes publiczny zawsze będzie wprowadzać stan niepewności, co do ukształtowanej tym rozstrzygnięciem sytuacji. Zawsze będzie też ingerować w zasadę ochrony pewności i bezpieczeństwa obrotu prawnego. Postępowanie kasacyjne jest postępowaniem nadzwyczajnym – nie zaś III instancją, gdzie strony postępowania do zakończenia wszystkich etapów tego postępowania muszą się liczyć z możliwością podważenia zapadłych w poprzednich instancjach orzeczeń.

Wszystkie podmioty obrotu prawnego, których sytuacja prawna i faktyczna została ukształtowana orzeczeniem prawomocnym powinny działać w zaufaniu do stałości i niewzruszalności tych rozstrzygnięć. W wypadku wniesienia skargi kasacyjnej przez stronę przeciwną powinny mieć też możliwość przewidzenia, czy istnieją realne szanse wzruszenia takiego orzeczenia. Brak sformalizowanych wymagań, co do treści i formy skargi kasacyjnej wraz z zaostrzonymi skutkami ich niezachowania stanowiłby daleko posuniętą ingerencję w zasadę ochrony obroty prawnego. Potęgowałby brak poczucia pewności sytuacji ukształtowanej orzeczeniem prawomocnym.

Konieczność zapewnienia pewności i bezpieczeństwa obrotu prawnego w demokratycznym państwie stanowi dostateczne uzasadnienie wprowadzania ograniczeń prawa do sądu w zakresie ukształtowania procedury połączonej z zaostrzonymi skutkami niedochowania wymagań skargi kasacyjnej.

Trybunał zaznaczył, że inne ukształtowanie skutków niezawarcia w skardze elementów konstrukcyjnych i potraktowanie ich jako braków formalnych podlegających uzupełnieniu w postępowaniu naprawczym, prowadziłoby w istocie do całkowitej zmiany ich charakteru.

Jednakże tak głęboka ingerencja w decyzję ustawodawcy nie jest uzasadniona w wypadku niniejszej sprawy. W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że elementy konstrukcyjne to obligatoryjne elementy składowe, które konstytuują skargę, sprawiając, że określone pismo procesowe strony jest skargą kasacyjną. Przesądzają zatem o istocie skargi kasacyjnej. Brak któregokolwiek z nich powoduje, że taki środek zaskarżenia nie jest w ogóle skargą kasacyjną i dlatego też braki te (braki pierwotne) nie podlegają uzupełnieniu.

Trybunał podkreślił, że wysoki stopień sformalizowania skargi kasacyjnej łagodzony jest przez przymus adwokacko-radcowski. Wymaganie związane z realizacją obowiązku zawarcia w skardze wszystkich jej konstrukcyjnych elementów nie jest niemożliwe do spełnienia dla profesjonalnego pełnomocnika. Niewłaściwe sporządzenie skargi kasacyjnej polegające na niedochowaniu jej wymagań w zakresie elementów konstrukcyjnych nie może być argumentem przemawiającym za zmianą charakteru tych elementów i traktowaniem każdego pisma jako skargi.

 

Podstawa prawna:

WYROK TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO z dnia 11 lipca 2018 r., sygn. akt SK 3/17 (Dz. U. Nr 136/2018, poz. 1363).

USTAWA z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43/1964, poz. 296, z późn. zm.).

 

 

Jednolity tekst ustawy - Kodeks postępowania cywilnego.

 

Od 16 lipca 2018 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy - Kodeks postępowania cywilnego.

Kodeks postępowania cywilnego normuje postępowanie sądowe w sprawach ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa pracy, jak również w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych oraz w innych sprawach, do których przepisy tego Kodeksu stosuje się z mocy ustaw szczególnych (sprawy cywilne).

 

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 14 czerwca 2018 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 136/2018, poz. 1360).

USTAWA z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 203/2015, poz. 1634).

USTAWA z dnia 26 stycznia 2018 r. o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 37/2018, poz. 398).

USTAWA z dnia 26 stycznia 2018 r. o wykonywaniu niektórych czynności organu centralnego w sprawach rodzinnych z zakresu obrotu prawnego na podstawie prawa Unii Europejskiej i umów międzynarodowych (Dz. U. Nr 40/2018, poz. 416).

USTAWA z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych, ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 78/2018, poz. 756).

USTAWA z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (Dz. U. Nr 81/2018, poz. 770).

USTAWA z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach Sądowych (Dz. U. Nr 81/2018, poz. 771).

 

 

Jednolity tekst ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego.

 

Od 18 lipca 2018 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego.

Ustawa określa:

  • zasady i warunki przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego przez zakładających lotniska, zarządzających lotniskami, a także Polską Agencję Żeglugi Powietrznej,
  • zasady nabywania nieruchomości pod inwestycje w zakresie lotnisk użytku publicznego przez zakładających lotniska, zarządzających takimi lotniskami, a także Polską Agencję Żeglugi Powietrznej;
  • organy właściwe w tych sprawach.

 

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 29 czerwca 2018 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego (Dz. U. Nr 138/2018, poz. 1380).

 

 

Jednolity tekst ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego.

 

Od 23 lipca 2018 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego.

Ustawa określa zasady kształtowania ustroju rolnego państwa przez:

  • poprawę struktury obszarowej gospodarstw rolnych;
  • przeciwdziałanie nadmiernej koncentracji nieruchomości rolnych;
  • zapewnienie prowadzenia działalności rolniczej w gospodarstwach rolnych przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach.

 

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 6 lipca 2018 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U. Nr 141/2018, poz. 1405).

 

 

Jednolity tekst ustawy o rewitalizacji.

 

Od 23 lipca 2018 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o rewitalizacji.

Ustawa określa zasady oraz tryb przygotowania, prowadzenia i oceny rewitalizacji.

 

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 29 czerwca 2018 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o rewitalizacji (Dz. U. Nr 141/2018, poz. 1398).

 

Niektóre definicje ustawy:

Rewitalizacja stanowi proces wyprowadzania ze stanu kryzysowego obszarów zdegradowanych, prowadzony w sposób kompleksowy, poprzez zintegrowane działania na rzecz lokalnej społeczności, przestrzeni i gospodarki, skoncentrowane terytorialnie, prowadzone przez interesariuszy rewitalizacji na podstawie gminnego programu rewitalizacji.

 

 

 

Jednolity tekst ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

 

Od 27 lipca 2018 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Ustawa normuje:

  • podatek od nieruchomości;
  • podatek od środków transportowych;
  • opłatę targową;
  • opłatę miejscową;
  • opłatę uzdrowiskową;
  • opłatę reklamową;
  • opłatę od posiadania psów.

 

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 6 lipca 2018 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 145/2018, poz. 1445).

 

Niektóre definicje ustawy:

Budynek - obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Budowla - obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej - grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

Powierzchnia użytkowa budynku lub jego części - powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

 

 

Jednolity tekst ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej.

 

Od 2 sierpnia 2018 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej.

Ustawa określa:

  • zasady tworzenia oraz użytkowania infrastruktury informacji przestrzennej,
  • organy administracji właściwe w tych sprawach.

 

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 20 lipca 2018 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej (Dz. U. Nr 149/2018, poz. 1472).

 

 

Zmiana rozporządzenia w sprawie trybu przekazywania nieruchomości wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa w razie ustanowienia lub wygaśnięcia trwałego zarządu oraz trybu ustalania i wnoszenia opłat.

 

Od 7 sierpnia 2018 r. wchodzi w życie zmiana rozporządzenia w sprawie trybu przekazywania nieruchomości wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa w razie ustanowienia lub wygaśnięcia trwałego zarządu oraz trybu ustalania i wnoszenia opłat.

Rozporządzenie wprowadza drobne zmiany kompetencyjne

 

Podstawa prawna:

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ROLNICTWA I ROZWOJU WSI z dnia 11 lipca 2018 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie trybu przekazywania nieruchomości wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa w razie ustanowienia lub wygaśnięcia trwałego zarządu oraz trybu ustalania i wnoszenia opłat (Dz. U. Nr 141/2018, poz. 1396).

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ROLNICTWA I ROZWOJU WSI z dnia 24 maja 2012 r. w sprawie trybu przekazywania nieruchomości wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa w razie ustanowienia lub wygaśnięcia trwałego zarządu oraz trybu ustalania i wnoszenia opłat (Dz. U. Nr 105/2018, poz. 626).

USTAWA z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 8/2018, poz. 91, z późn. zm.).

 

 

Realizacja inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących.

 

Od 22 sierpnia 2018 r. obowiązuje o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących.

Celem ustawy jest przyjęcie rozwiązań upraszczających i usprawniających procedury administracyjne związane z realizacją inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących. Ustawa wprowadza szczególne zasady lokalizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących i ma charakter „spec ustawy”.

Z uzasadnienia do projektu ustawy wynika, iż planowana, jak to określono, redukcja obciążeń administracyjnoprawnych związanych z realizacją inwestycji mieszkaniowych pozwoli na ograniczenie istotnych ryzyk inwestycyjnych, a tym samym zwiększy możliwość przygotowania takich inwestycji oraz ich przeprowadzenia w sposób sprawny i efektywny.

 Z przepisów ustawy będą mogły korzystać wszelkie podmioty realizujące inwestycje mieszkaniowe, o ile tylko spełniać będą standardy przewidziane w ustawie. Jednocześnie ustawa nie wyłącza możliwości przygotowania lub realizacji całości lub części inwestycji mieszkaniowych lub inwestycji towarzyszących na zasadach ogólnych określonych w odrębnych przepisach.

W art. 2 zdefiniowano pojęcia, którymi posługuje się ustawa. W szczególności wskazano, iż inwestycja mieszkaniowa oznacza przedsięwzięcie obejmujące budowę, zmianę sposobu użytkowania lub przebudowę, w wyniku której powstanie budynek lub budynki mieszkalne wielorodzinne o łącznej liczbie lokali mieszkalnych nie mniejszej niż 25 lub 10 budynków mieszkalnych jednorodzinnych, wraz z urządzeniami budowlanymi z nimi związanymi, drogami wewnętrznymi, a także roboty budowlane niezbędne do obsługi oraz prawidłowego wykonania tych prac. Inwestycję mieszkaniową stanowią również części budynków przeznaczone na działalność handlową lub usługową.

W przepisie art. 5 wskazano, iż inwestycji mieszkaniowych lub inwestycji towarzyszących nie lokalizuje się na terenach podlegających ochronie przed lokalizowaniem lub zabudową na podstawie odrębnych przepisów, chyba że w trybie przepisów przewidujących tę ochronę inwestor uzyska zgodę na lokalizację inwestycji mieszkaniowej lub inwestycji towarzyszącej. Analogiczną ochroną objęto również otuliny form ochrony przyrody, rodzinne ogrody działkowe oraz obszary szczególnego zagrożenia powodzią.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 3 opiniowanej ustawy inwestycję mieszkaniową lub inwestycję towarzyszącą realizuje się niezależnie od istnienia lub ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, pod warunkiem, że nie jest sprzeczna ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz uchwałą o utworzeniu parku kulturowego. Warunek niesprzeczności ze studium nie będzie dotyczył jednak terenów, które w przeszłości były wykorzystywane jako tereny kolejowe, wojskowe, produkcyjne lub po usługach pocztowych, a obecnie funkcje te nie są na tych terenach realizowane (art. 5 ust. 4).

Przygotowanie inwestycji mieszkaniowej będzie poprzedzać sporządzenie koncepcji urbanistyczno-architektonicznej uzasadniającej rozwiązanie funkcjonalno-przestrzenne inwestycji mieszkaniowej, z uwzględnieniem charakteru zabudowy miejscowości i okolicy, w której inwestycja mieszkaniowa ma być zlokalizowana. W celu zagwarantowania wysokiej jakości koncepcji urbanistyczno-architektonicznych wskazano, że koncepcje te mogą sporządzać wyłącznie osoby o odpowiednich kwalifikacjach (art. 6).

W przypadku zamiaru realizacji inwestycji mieszkaniowej inwestor występuje, za pośrednictwem wójta (burmistrza, prezydenta miasta), z wnioskiem o ustalenie lokalizacji inwestycji do właściwej miejscowo rady gminy (art. 7 ust. 1). Rada gminy podejmuje uchwałę o ustaleniu lokalizacji lub odmowie ustalenia lokalizacji inwestycji w terminie 60 dni od dnia złożenia przez inwestora wniosku. Rada gminy podejmując uchwałę bierze pod uwagę stan zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych na terenie gminy oraz potrzeby i możliwości rozwoju gminy wynikające z ustaleń studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (art. 7 ust. 4).

Ustawa przewiduje, że wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej może dotyczyć również inwestycji towarzyszącej, jeżeli jest ona objęta tym samym zamierzeniem inwestycyjnym co inwestycja mieszkaniowa. Do czasu podjęcia przez radę gminy uchwały o ustaleniu lokalizacji inwestycji inwestor będzie mógł modyfikować wniosek. Modyfikacja może wynikać m.in. ze zgłoszonych uwag, przedstawionych opinii oraz dokonanych uzgodnień wniosku. Informację o opiniach oraz stanowiskach wójt (burmistrz, prezydent miasta) przekazuje inwestorowi, który może na ich podstawie dokonać modyfikacji wniosku. W przypadku modyfikacji przez inwestora wniosek będzie podlegał ponownemu upublicznieniu, a także opiniowaniu i uzgadnianiu.

W ustawie przewidziano również, że uchwała o ustaleniu lokalizacji inwestycji mieszkaniowej wygasa, jeżeli przed upływem 3 lat od dnia opublikowania uchwały w wojewódzkim dzienniku urzędowym decyzja o pozwoleniu na budowę inwestycji mieszkaniowej nie stała się ostateczna.

 Ustawa zawiera zmiany ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego dotyczące m.in. rozszerzenia formuły najmu instytucjonalnego o umowę najmu z docelowym przeniesieniem własności lokalu. Na potrzeby umowy najmu z docelowym przeniesieniem własności dodane zostaną art. 19k–19r uwzględniające specyfikę tego rodzaju umowy.

Ustawa ma charakter incydentalny, traci ona moc z dniem 31 grudnia 2028 r.

 

Podstawa prawna:

USTAWA z dnia 5 lipca 2018 r. o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących (Dz. U. Nr 152/2018, poz. 1496).

USTAWA z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. Nr 81/2017, poz. 827).

USTAWA z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. Nr 105/2017, poz. 1057, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 107/2017, poz. 1073).

USTAWA z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 141/2017, poz. 1405, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 20 lipca 2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości (Dz. U. Nr 156/2017, poz. 1529).

USTAWA z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (Dz. U. Nr 240/2017, poz. 398, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 10/2018, poz. 121, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. Nr 71/2018, poz. 716).

USTAWA z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 120/2018, poz. 1202, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 122/2018, poz. 1234).

 

Niektóre definicje ustawy:

Inwestor - podmiot lub osoba zamierzająca realizować lub realizująca inwestycję mieszkaniową lub inwestycję towarzyszącą.

Inwestycja mieszkaniowa - przedsięwzięcie obejmujące budowę, zmianę sposobu użytkowania lub przebudowę, w wyniku której powstaną budynek lub budynki mieszkalne wielorodzinne o łącznej liczbie lokali mieszkalnych nie mniejszej niż 25 lub budynki mieszkalne jednorodzinne o łącznej liczbie nie mniejszej niż 10, wraz z urządzeniami budowlanymi z nimi związanymi, drogami wewnętrznymi, a także roboty budowlane niezbędne do obsługi oraz prawidłowego wykonania tych prac; inwestycję mieszkaniową stanowią również części budynków przeznaczone na działalność handlową lub usługową.

Inwestycja towarzysząca - inwestycja w zakresie budowy, zmiany sposobu użytkowania lub przebudowy: sieci uzbrojenia terenu w rozumieniu art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, dróg publicznych, obiektów infrastruktury publicznego transportu zbiorowego, obiektów działalności kulturalnej, obiektów opieki nad dziećmi do lat 3, przedszkoli, szkół, placówek wsparcia dziennego, placówek opieki zdrowotnej, dziennych domów pomocy, obiektów służących działalności pożytku publicznego, obiektów sportu i rekreacji, terenów zieleni urządzonej, obiektów budowlanych przeznaczonych na działalność handlową lub usługową, o ile służą obsłudze mieszkańców budynków będących przedmiotem inwestycji mieszkaniowej.

Kataster nieruchomości - ewidencja gruntów i budynków w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Nieruchomość o nieuregulowanym stanie prawnym - nieruchomość, o której mowa w art. 113 ust. 6 i 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Powierzchnia użytkowa mieszkań - suma powierzchni użytkowych wszystkich lokali mieszkalnych oraz budynków mieszkalnych jednorodzinnych objętych inwestycją mieszkaniową, obliczoną zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 34 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane.

 

 

Zmiana w ustawie o własności lokali.

 

Od 23 sierpnia 2018 r. wchodzi w życie nowelizacja ustawy o zmianie ustawy o własności lokali.

Celem opiniowanej ustawy jest usunięcie luki prawnej w zakresie normy kompetencyjnej, która powstała w wyniku zmiany ustawy o własności lokali wprowadzonej ustawą o Krajowym Zasobie Nieruchomości. oraz doprecyzowanie przepisów przejściowych zawartych w tej ustawie.

Ustawa wprowadza zasadę, że to starosta, w formie zaświadczenia, będzie stwierdzał spełnienie wymagań w zakresie koniecznym do ustanowienia odrębnej własności samodzielnego lokalu.

Jednocześnie zasady dotyczące ustanowienia odrębnej własności samodzielnego lokalu nie będą miały zastosowania do budynków istniejących przed dniem 1 stycznia 1995 r. lub wybudowanych na podstawie pozwolenia na budowę wydanego przed tą datą.

Ustawodawca zdecydował, że ograniczenie, iż odrębną nieruchomość w budynku mieszkalnym jednorodzinnym mogą stanowić co najwyżej dwa samodzielne lokale mieszkalne nie będzie miało zastosowania do budynków, które zostały wybudowane na podstawie pozwolenia na budowę wydanego przed dniem 11 lipca 2003 r.

 

Podstawa prawna:

USTAWA z dnia 5 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o własności lokali (Dz. U. Nr 153/2018, poz. 1506).

USTAWA z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. Nr 71/2018, poz. 716, z późn. zm.).

 

 

Zmiana szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach.

 

Od 29 sierpnia 2018 r. wchodzi w życie nowelizacja rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach.

Rozporządzenie wprowadza nowe znaki informacyjne.

 

Podstawa prawna:

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 14 sierpnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. Nr 166/2018, poz. 1657).

USTAWA z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 123/2017, poz. 1260, z późn. zm.).

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. Nr 220/2003, poz. 2181).

 

 

Weryfikacja pozwoleń zintegrowanych w ustawie - Prawo ochrony środowiska.

 

Od 29 sierpnia 2018 r. wchodzi w życie nowelizacja ustawy - Prawo ochrony środowiska.

Ustawa w art. 1 dokonuje nowelizacji ustawy – Prawo ochrony środowiska, poprzez dodanie ust. 5a w art. 211. Zgodnie z dodawanym przepisem ust. 5a, jeżeli przemawiają za tym szczególne względy ochrony środowiska, w pozwoleniu zintegrowanym będzie można określić – dla instalacji wymagających uzyskania pozwolenia zintegrowanego – zakres i sposób monitorowania wielkości emisji w zakresie wykraczającym poza wymagania dotyczące monitorowania określone w tzw. konkluzjach dotyczących BAT (określających najlepsze dostępne środki oraz techniki i związane z nimi poziomy emisji oraz ich monitorowanie, w celu ochrony

W art. 2 nowelizacji dokonuje się zmiany ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach. Zgodnie z proponowanym brzmieniem art. 11 ust. 4 ustawy o odpadach uznanie albo odmowa uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny ma następować w drodze decyzji marszałka województwa wydawanej po zasięgnięciu opinii wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska właściwego ze względu na miejsce wytwarzania przedmiotu lub substancji, o których mowa w art. 10 tej ustawy. Tryb wydawania tej decyzji określono w dodawanych ust. 4a–4f w art. 11 ustawy o odpadach.

Uznanie takie następuje poprzez instytucję tzw. „milczącej aprobaty” marszałka województwa. Uznanie przedmiotu lub substancji za produkt uboczny następuje wtedy, gdy marszałek województwa w terminie zawitym trzech miesięcy od dnia otrzymania zgłoszenia nie wyrazi w formie decyzji administracyjnej sprzeciwu. Decyzja zawierająca sprzeciw wydawana jest w przypadku jeżeli dokonujący zgłoszenia nie wykaże, że dany przedmiot lub substancja mogą być uznane za produkt uboczny.

 

Podstawa prawna:

USTAWA z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 165/2018, poz. 1648).

USTAWA z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 83/2018, poz. 799, z późn. zm.).

 

 

Zmiany w prawie geologicznym i górniczym.

 

Od 29 sierpnia 2018 r. wchodzi w życie nowelizacja ustawy – Prawo geologiczne i górnicze oraz niektórych innych ustaw. Wyjątek stanowi art. 1 pkt 59 lit. b, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2019 r.

Nowelizacja zakłada rozciągnięcie przepisów dotyczących węglowodorów na gazy szlachetne. Ponadto pierwiastki ziem rzadkich oraz gazy szlachetne zostaną objęte własnością górniczą.

Ustawa wprowadza zmianę definicję wtłaczania wód do górotworu, poprzez wyraźne wskazanie, iż wtłaczaniem jest pozbycie się wód pochodzących z odwodnień wyrobisk górniczych, wykorzystanych wód leczniczych, wód termalnych, solanek, a także wód złożowych w tym wód z podziemnych magazynów węglowodorów z wyłączeniem wód technologicznych wykorzystywanych w magazynach węglowodorów zlokalizowanych w złożach soli kamiennej, polegające na ich wprowadzaniu otworami wiertniczymi do formacji geologicznych izolowanych od użytkowych poziomów wodonośnych.

Nowela wprowadza przepis, zgodnie z którym kopie decyzji wydawanych na podstawie ustawy dotyczące poszukiwania i rozpoznawania złóż węglowodorów oraz wydobywania węglowodorów ze złóż w granicach obszarów morskich Rzeczypospolitej Polskiej albo wydobywania węglowodorów ze złóż w granicach obszarów morskich Rzeczypospolitej Polskiej, niezwłocznie doręczać się będzie Komendantowi Głównemu Straży Granicznej.

Ustawa doprecyzowuje zasady korzystania z tzw. prawa pierwszeństwa, polegającego na uprawnieniu do wnioskowania o ustanowienie użytkowania górniczego osoby, która rozpoznała lub udokumentowała złoże. Zrezygnowano z dotychczasowego trzymiesięcznego terminu na zawarcie umowy o ustanowienie użytkowania górniczego, wskazując, że zawarcie takiej umowy jest dopuszczalne aż wygaśnięcia uprawnienia do jej zawarcia.

Poszukiwanie i rozpoznawanie złóż węglowodorów oraz wydobywanie węglowodorów ze złóż w granicach obszarów morskich Rzeczypospolitej Polskiej albo wydobywanie węglowodorów ze złóż w granicach obszarów morskich Rzeczypospolitej Polskiej, wymagać będzie opinii Ministra Obrony Narodowej i ministra właściwego do spraw rybołówstwa, w zakresie lokalizacji obszaru prowadzenia zamierzonej działalności

Doprecyzowano także przepis określający przesłanki odmowy udzielania koncesji. Organ koncesyjny odmówi udzielenia koncesji również wówczas, gdy zamierzona działalność sprzeciwi się interesowi publicznemu, w szczególności związanemu z bezpieczeństwem państwa w tym z interesem surowcowym państwa, a także wtedy, gdy uniemożliwiłaby ona wykorzystanie obszarów morskich Rzeczypospolitej Polskiej w sposób określony w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy lub w przepisach odrębnych.

Wprowadzono dodatkową przesłankę cofnięcia koncesji. Organ koncesyjny będzie mógł cofnąć, bez odszkodowania, koncesję w przypadku utraty użytkowania górniczego, bez względu na przyczynę.

 

Podstawa prawna:

USTAWA z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku rolnym, ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz ustawy o podatku leśnym (Dz. U. Nr 157/2018, poz. 1563).

USTAWA z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy – Prawo geologiczne i górnicze oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 160/2014, poz. 1133, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 141/2017, poz. 1405, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. Nr 224/2017, poz. 2126, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. Nr 232/2017, poz. 2205, z późn. zm.).

 

 

Zmiana kompetencji przy sprzedaży domów, lokali mieszkalnych, budynków gospodarczych, ogródków przydomowych i garaży wraz z niezbędnymi gruntami, wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa.

 

Od 7 września 2018 r. wchodzi w życie nowelizacja rozporządzenia w sprawie trybu sprzedaży domów, lokali mieszkalnych, budynków gospodarczych, ogródków przydomowych i garaży wraz z niezbędnymi gruntami, wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa

Rozporządzenie zmienia kompetencje dotyczące sprzedaży mienia nieruchomego wchodzącego w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa z Agencji Własności R