Śląskie Stowarzyszenie Rzeczoznawców Majątkowych w Katowicach

Autor: Kwartalnik Tagi: Prawo,

W artykule wykorzystano omówienia ustaw przedstawione na stronach internetowych Prezydenta RP oraz omówienia wyroków Trybunału Konstytucyjnego przedstawione na stronach internetowych Trybunału Konstytucyjnego.

Związek metropolitalny w województwie śląskim.

Od 7 kwietnia 2017 r. wchodzi w życie ustawa o związku metropolitalnym w województwie śląskim. Uchyla ona wcześniejszą ustawę z dnia o związkach metropolitalnych i dotyczy wyłącznie utworzenia związku metropolitalnego w województwie śląskim. Ustawa określa zasady i tryb tworzenia oraz zasady funkcjonowania związku metropolitalnego.

Obszar przyszłego związku metropolitalnego zamieszkiwać będzie co najmniej 2.000.000 mieszkańców.

Utworzenie związku nastąpi na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów wydanego na wniosek ministra właściwego do spraw administracji publicznej. Minister sporządzi wniosek na podstawie wniosku Rady Miasta Katowice, który zostanie mu przekazany za pośrednictwem wojewody śląskiego.

Utworzenie związku wymagać będzie pozytywnej opinii co najmniej 70% gmin, które mają wejść w skład związku metropolitalnego. Opuszczenie związku przez gminę nie jest przewidziane. Zmiana granic związku może polegać wyłącznie na przyłączeniu doń nowych gmin.

Rozporządzenie Rady Ministrów o utworzeniu związku zostanie wydane do dnia 30 czerwca. Realizację zadań związek rozpocznie z dniem 1 stycznia roku następnego.

Związek metropolitalny wykonywać będzie zadania publiczne w zakresie:

• kształtowania ładu przestrzennego;
• rozwoju społecznego i gospodarczego obszaru związku metropolitalnego;
• planowania, koordynacji, integracji oraz rozwoju publicznego transportu zbiorowego, w tym transportu drogowego, kolejowego oraz innego transportu szynowego, a także zrównoważonej mobilności miejskiej;
• metropolitalnych przewozów pasażerskich;
• współdziałania w ustalaniu przebiegu dróg krajowych i wojewódzkich na obszarze związku metropolitalnego;
• promocji związku metropolitalnego i jego obszaru.

Związek metropolitalny będzie mógł także realizować zadania publiczne należące do zakresu działania gminy, powiatu lub samorządu województwa lub koordynować realizację tych zadań na podstawie porozumienia zawartego z jednostką samorządu terytorialnego lub ze związkiem jednostek samorządu terytorialnego.

Pełnomocnikiem do spraw utworzenia związku metropolitalnego będzie prezydent miasta Katowice.

Podstawa prawna:

USTAWA z dnia 9 marca 2017 r. o związku metropolitalnym w województwie śląskim (Dz. U. Nr 69/2017, poz. 730).

USTAWA z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz. U. Nr 216/2006, poz. 1584, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 33/2016, poz. 198, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. Nr 64/2016, poz. 446, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. Nr 70/2016, poz. 486, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 106/2016, poz. 778, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. Nr 110/2016 r. poz. 814, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. Nr 226/2016 r. poz. 1867, z późn. zm.).

Niektóre definicje ustawy:

Związek metropolitalny - zrzeszenie gmin województwa śląskiego, charakteryzujących się istnieniem silnych powiązań funkcjonalnych oraz zaawansowaniem procesów urbanizacyjnych, położonych na obszarze spójnym pod względem przestrzennym, który zamieszkuje co najmniej 2.000.000 mieszkańców.

 

Jednolity tekst ustawy o lasach.

Od 14 kwietnia 2017 r. obowiązuje jednolity tekst ustawy o lasach.

Ustawa określa:

• zasady zachowania, ochrony i powiększania zasobów leśnych oraz zasady gospodarki leśnej w powiązaniu z innymi elementami środowiska i z gospodarką narodową,
• zasady odpowiedzialności za naruszenie przepisów:
• rozporządzenia Rady (WE) nr 2173/2005 z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia systemu zezwoleń na przywóz drewna do Wspólnoty Europejskiej FLEGT (Dz. Urz. UE L 347 z 30.12.2005, str. 1, z późn. zm.),
• rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 995/2010 z dnia 20 października 2010 r. ustanawiającego obowiązki podmiotów wprowadzających do obrotu drewno i produkty z drewna (Dz. Urz. UE L 295 z 12.11.2010, str. 23).

Ponadto ustawa reguluje sprawy dotyczące:

• przywozu drewna do Unii Europejskiej określają przepisy rozporządzenia nr 2173/2005,
• wprowadzania do obrotu drewna i produktów z drewna oraz zbywania i nabywania drewna i produktów z drewna wprowadzonych do obrotu, w tym przez jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, określają przepisy rozporządzenia nr 995/2010.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o lasach (Dz. U. Nr 75/2017, poz. 788).

Niektóre definicje ustawy:

Lasem w rozumieniu ustawy jest grunt:

   1)    o zwartej powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną (uprawami leśnymi) – drzewami i krzewami oraz runem leśnym – lub przejściowo jej pozbawiony:

1. a) przeznaczony do produkcji leśnej lub
2. b) stanowiący rezerwat przyrody lub wchodzący w skład parku narodowego albo
3. c) wpisany do rejestru zabytków;

   2)    związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywane dla potrzeb gospodarki leśnej: budynki i budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego lasu, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenia turystyczne.

 

Usuwanie skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich.

Od 5 maja 2017 r. wchodzi w życie ustawa o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa.

Ustawa określa

• szczególny tryb postępowania w przedmiocie usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa,
• organ właściwy do prowadzenia postępowania,
• skutki cywilnoprawne decyzji wydanych w postępowaniu.

W uzasadnieniu do projektu uchwalonej ustawy wskazano, iż ma on na celu przywrócenie ochrony interesu społecznego, poprzez usunięcie naruszeń prawa, które wystąpiły w trakcie wydawania decyzji w oparciu o przepisy tzw. dekretu Bieruta, tj. dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy.

Chodzi o tego typu naruszenia, jak: fałszowanie dokumentów, naruszenia proceduralne w trakcie postępowania administracyjnego, naruszenia mające związek z nadużyciem praw podmiotowych w obrocie cywilnoprawnym, a także naruszenia godzące w interes społeczny, polegające na pozbawianiu uprawnień osób zamieszkujących nieruchomości objęte postępowaniem reprywatyzacyjnym.

W efekcie tych naruszeń dochodziło do przeniesienia własności lub do ustanowienia użytkowania wieczystego w odniesieniu do nieruchomości komunalnych w stosunku do osób, które nigdy nie były właścicielami tych nieruchomości. Wydawane decyzje administracyjne były też podstawą zasądzania roszczeń odszkodowawczych w znacznych rozmiarach.

Z uzasadnienia do projektu ustawy wynika, iż jego nadrzędnym celem jest zapewnienie ochrony praw lokatorów, pokrzywdzonych wydanymi decyzjami reprywatyzacyjnymi. Realizacja wskazanych celów ma następować poprzez uchylanie niezgodnych z prawem ostatecznych decyzji reprywatyzacyjnych, w oparciu o katalog przesłanek stanowiących na gruncie obowiązującego prawa podstawę do stosowania nadzwyczajnych środków odwoławczych w postaci wznowienia postępowania administracyjnego albo stwierdzenia nieważności decyzji.

Co istotne, ustawa wprowadza nowe przesłanki, jak również modyfikuje znaczenie już istniejących (naruszenie interesu społecznego rozumiane jako przeniesienie roszczeń do nieruchomości rażąco niewspółmiernie do jej wartości, czy też rozumiany jako już następczy skutek wydanej decyzji w postaci doprowadzenia do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym lub skutków sprzecznych z celem, dla którego ustanowiono użytkowanie wieczyste, w szczególności do zastosowania uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający korzystanie z lokalu w nieruchomości warszawskiej groźby bezprawnej, przemocy wobec osoby lub przemocy innego rodzaju w stosunku do osoby zajmującej ten lokal).

Organem służącym realizacji celów ustawy jest Komisja do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa.

Komisja będzie wydawała decyzje administracyjne i postanowienia zwykłą większością głosów, w głosowaniu jawnym, w obecności co najmniej pięciu członków Komisji, w tym przewodniczącego Komisji. Komisja w stosunku do decyzji reprywatyzacyjnych będzie przeprowadzać z urzędu czynności sprawdzające, zmierzające do ustalenia, czy istnieją podstawy do wszczęcia postępowania rozpoznawczego. Efektem czynności sprawdzających ma być wszczęcie i przeprowadzenie właściwego postępowania rozpoznawczego.

Komisja może wydawać decyzje reformatoryjne, decyzje kasatoryjne oraz decyzje stwierdzające wydanie decyzji reprywatyzacyjnej z naruszeniem prawa.

Zgodnie z art. 30 ustawy, Komisja wyda:

• decyzję uchylającą decyzję reprywatyzacyjną w całości lub części i orzeknie co do istoty sprawy,
• decyzję uchylającą decyzję reprywatyzacyjną w całości i przekazującą sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi albo
• decyzję stwierdzającą wydanie z naruszeniem prawa decyzji reprywatyzacyjnej, która wywołała nieodwracalne skutki prawne, wraz ze wskazaniem okoliczności, z powodu których nie można jej uchylić, w przypadku gdy:

• dowody, na których podstawie ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe;
• decyzja reprywatyzacyjna została wydana w wyniku przestępstwa;
• wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji reprywatyzacyjnej, nieznane organowi, który ją wydał;
• decyzja reprywatyzacyjna została wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa;
• stroną postępowania o wydanie decyzji reprywatyzacyjnej była osoba, która nie była osobą uprawnioną w rozumieniu art. 7 ust. 1 dekretu, lub jeżeli przeniesienie roszczeń do nieruchomości związanych z reprywatyzacją było rażąco sprzeczne z interesem społecznym, w szczególności jeżeli nastąpiło w zamian za świadczenie wzajemne rażąco niewspółmierne do wartości nieruchomości warszawskiej;
• wydanie decyzji reprywatyzacyjnej doprowadziło do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym lub skutków sprzecznych z celem, dla którego ustanowiono użytkowanie wieczyste, w szczególności do zastosowania uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający korzystanie z lokalu w nieruchomości warszawskiej groźby bezprawnej, przemocy wobec osoby lub przemocy innego rodzaju w stosunku do osoby zajmującej ten lokal;
• decyzja reprywatyzacyjna została wydana pomimo przyznania, na podstawie przepisów odrębnych, świadczenia w związku z przejściem własności nieruchomości;
• decyzja reprywatyzacyjna dotyczy osoby prawnej powstałej przed dniem 1 września 1939 r., której akcje lub udziały objęto w sposób niezgodny z prawem.

Ustawa przewiduje także, że osobom zajmującym lokal w nieruchomości warszawskiej będącej przedmiotem decyzji reprywatyzacyjnej, której dotyczy decyzja, o której mowa w art. 29 ust. 2-4 ustawy, przysługuje od m. st. Warszawy odszkodowanie za poniesioną szkodę lub zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, jeżeli wobec nich zastosowano uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający korzystanie z lokalu groźbę bezprawną, przemoc wobec osoby lub przemoc innego rodzaju lub podwyższono czynsz albo inne opłaty za używanie lokalu w stosunku do czynszu określonego na podstawie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, jeżeli spowodowało to istotne pogorszenie jego sytuacji materialnej. Ustawa określa także tryb postępowania w zakresie odszkodowania albo zadośćuczynienia.

Podstawa prawna:

USTAWA z dnia 9 marca 2017 r. o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa (Dz. U. Nr 67/2017, poz. 730).

 

Jednolity tekst ustawy o księgach wieczystych i hipotece.

Od 24 maja 2017 r. obowiązuje jednolity tekst ustawy o księgach wieczystych i hipotece.

Ustawa określa zasady prowadzenia ksiąg wieczystych.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 11 maja 2017 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. Nr 100/2017, poz. 1007).

 

Jednolity tekst ustawy o rewitalizacji.

Od 26 maja 2017 r. obowiązuje jednolity tekst ustawy o rewitalizacji.

Ustawa określa zasady oraz tryb przygotowania, prowadzenia i oceny rewitalizacji.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 11 maja 2017 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o rewitalizacji (Dz. U. Nr 102/2017, poz. 1023).

Niektóre definicje ustawy:

Rewitalizacja - proces wyprowadzania ze stanu kryzysowego obszarów zdegradowanych, prowadzony w sposób kompleksowy, poprzez zintegrowane działania na rzecz lokalnej społeczności, przestrzeni i gospodarki, skoncentrowane terytorialnie, prowadzone przez interesariuszy rewitalizacji na podstawie gminnego programu rewitalizacji.

 

Plan zagospodarowania przestrzennego dla morza.

Od 27 maja 2017 r. obowiązuje rozporządzenie wykonawcze do ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej.

Rozporządzenie określa wymagany zakres planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej w części tekstowej i graficznej planu, sporządzanego dla części lub całości morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej.

Podstawa prawna:

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA GOSPODARKI MORSKIEJ I ŻEGLUGI ŚRÓDLĄDOWEJ ORAZ MINISTRA INFRASTRUKTURY I BUDOWNICTWA z dnia 17 maja 2017 r. w sprawie wymaganego zakresu planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 102/2017, poz. 1025).

USTAWA z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. Nr 251/2016 r. poz. 2145, z późn. zm.).

 

Niektóre definicje ustawy:

Infrastruktura techniczna – kable, rurociągi, budowle hydrotechniczne oraz inne obiekty i urządzenia służące:

1. a) bezpieczeństwu żeglugi,
2. b) poszukiwaniu, rozpoznawaniu złóż kopalin lub wydobywaniu i przesyłowi kopalin,
3. c) pozyskiwaniu i przesyłowi energii,
4. d) obronności.

 

Jednolity tekst ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Od 23 czerwca 2017 r. obowiązuje jednolity tekst ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Ustawa określa:

• sposób postępowania wierzycieli w przypadkach uchylania się zobowiązanych od wykonania ciążących na nich obowiązków;
• prowadzone przez organy egzekucyjne postępowanie i stosowane przez nie środki przymusu służące doprowadzeniu do wykonania lub zabezpieczenia wykonania obowiązków;

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 9 czerwca 2017 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 120/2017, poz. 1201).

 

Jednolity tekst ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego.

Od 27 czerwca 2017 r. obowiązuje jednolity tekst ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego.

Kodeks postępowania administracyjnego normuje:

• postępowanie przed organami administracji publicznej w należących do właściwości tych organów sprawach indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych albo załatwianych milcząco;
• postępowanie przed innymi organami państwowymi oraz przed innymi podmiotami, gdy są one powołane z mocy prawa lub na podstawie porozumień do załatwiania spraw;
• postępowanie w sprawach rozstrzygania sporów o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i organami administracji rządowej oraz między organami i podmiotami, o których mowa wcześniej;
• postępowanie w sprawach wydawania zaświadczeń;
• nakładanie lub wymierzanie administracyjnych kar pieniężnych lub udzielanie ulg w ich wykonaniu;
• tryb europejskiej współpracy administracyjnej.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 8 czerwca 2017 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 123/2017, poz. 1257).

 

Jednolity tekst ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.

Od 29 czerwca 2017 r. obowiązuje jednolity tekst ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 9 czerwca 2017 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 125/2017, poz. 1277).

 

Jednolity tekst ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów.

Od 29 czerwca 2017 r. obowiązuje jednolity tekst ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów.

Ustawa reguluje ustanawianie, przeniesienie i wygaśnięcie zastawu rejestrowego, przedmiot tego zastawu, prawa i obowiązki zastawcy i zastawnika, zbieg zastawu rejestrowego z innym ograniczonym prawem rzeczowym, zaspakajanie zastawnika oraz prowadzenie rejestru zastawów.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 9 czerwca 2017 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów (Dz. U. Nr 125/2017, poz. 1278).

 

Struktura Rejestru Zastawów Skarbowych.

Od 1 lipca 2017 r. wchodzi w życie rozporządzenie wykonawcze do ustawy – Ordynacja podatkowa

Rozporządzenie określa:

• strukturę Rejestru Zastawów Skarbowych;
• sposób przesyłania wniosków o wpis zastawu skarbowego do rejestru i innych dokumentów;
• wzór wniosku o wpis zastawu skarbowego do rejestru;
• wzór wniosku o wydanie wypisu z rejestru i zaświadczenia;
• wysokość opłaty za wydanie wypisu z rejestru i zaświadczenia;
• tryb zapewnienia dostępu do rejestru organom uprawnionym do występowania o wpis zastawu skarbowego do rejestru oraz organom egzekucyjnym, innym niż naczelnicy urzędów skarbowych.

Podstawa prawna:

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ROZWOJU I FINANSÓW z dnia 28 czerwca 2017 r. w sprawie Rejestru Zastawów Skarbowych (Dz. U. Nr 126/2017, poz. 1287).

 

Zmiana Kodeksu Postępowania Administracyjnego.

Od 1 czerwca 2017 r. wchodzi w życie nowelizacja ustawy - Kodeks Postępowania Administracyjnego oraz niektórych innych ustaw. Ma ona umożliwić przyspieszenie postępowań administracyjnych i sądowych przed sądami administracyjnymi oraz stworzyć warunki do usprawnienia relacji pomiędzy obywatelami, a organami administracji. Zmiany powyższe mają podnieść efektywność działania administracji i sądów administracyjnych oraz ograniczyć uciążliwości administracyjne dla obywateli.

Zmiany w ustawie - Kodeks postępowania administracyjnego polegają na wprowadzeniu:

• zmian dotyczących zasad ogólnych postępowania administracyjnego polegających na :

• przyjęciu zasady przyjaznej interpretacji przepisów – wprowadzony art. 7a stanowi, iż jeżeli przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie na stronę obowiązku bądź ograniczenie lub odebranie stronie uprawnienia, a w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej, wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść strony, chyba że sprzeciwiają się temu sporne interesy stron albo interesy osób trzecich, na które wynik postępowania ma bezpośredni wpływ,
• przyjęciu zasady współdziałania organów administracji publicznej - wprowadzony art. 7b stanowi, iż w toku postępowania organy administracji publicznej współdziałają ze sobą w zakresie niezbędnym do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i prawnego sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli oraz sprawność postępowania, przy pomocy środków adekwatnych do charakteru, okoliczności i stopnia złożoności sprawy,
• przyjęciu zasady bezstronności, proporcjonalności oraz równego traktowania w działaniach organów administracji publicznej.
• przyjęciu zasady pewności prawa - wprowadzony art. 8 § 2 stanowi, iż organy administracji publicznej bez uzasadnionej przyczyny nie odstępują od utrwalonej praktyki rozstrzygania spraw w takim samym stanie faktycznym i prawnym,
• przyjęciu zasady polubownego rozstrzygania kwestii spornych poprzez skłanianie stron do zawarcia ugody oraz poprzez prowadzenie mediacji,
• przyjęciu zmiany wprowadzającej możliwość odstąpienia na mocy przepisu szczególnego od konieczności dwuinstancyjności postępowania w określonych ustawowo sytuacjach,
• przyjęciu definicji decyzji prawomocnych – określonych w art. 16 § 3 jako decyzje ostateczne, których nie można zaskarżyć do sądu.

• zmian dotyczących zasad prowadzenia postępowania administracyjnego polegających na :

• przyjęciu zmiany wprowadzającej możliwość odstąpienia na mocy przepisu szczególnego od konieczności dwuinstancyjności postępowania w określonych ustawowo sytuacjach,
• przyjęciu definicji decyzji prawomocnych – określonych w art. 16 § 3 jako decyzje ostateczne, których nie można zaskarżyć do sądu.
• przyjęciu reguły, iż załatwienie sprawy w postępowaniu uproszczonym powinno nastąpić nie później niż w terminie miesiąca od dnia wszczęcia postępowania oraz jako zasady, iż do terminów dotyczących załatwienia sprawy nie wlicza się okresu trwania mediacji,
• wprowadzeniu definicji pojęć bezczynności i przewlekłości oraz wprowadzenie instytucji ponaglenia jako środka zaskarżenia bezczynności i przewlekłości (w miejsce dotychczasowej instytucji zażalenia w tych sytuacjach). Organ prowadzący postępowanie będzie zobowiązany do pouczenia stron o możliwości wniesienia ponaglenia, a w razie wniesienia ponaglenia do przekazania ponaglenia organowi wyższego stopnia w terminie nie dłuższym niż siedem dni. Rozpatrzenie ponaglenia przez właściwy organ powinno być dokonane w terminie siedmiu dni od dnia jego otrzymania,

• zmian dotyczących zasad powiadamiania o decyzjach i innych czynnościach organów administracji publicznej polegających na :

• wprowadzeniu możliwości dokonywania zawiadomień przez udostępnianie pisma w Biuletynie Informacji Publicznej właściwego organu, jeżeli przepis szczególny tak stanowi oraz jeżeli w postepowaniu bierze udział więcej niż dwadzieścia stron, przy czym zawiadomienie jest w takim wypadku skuteczne jeżeli strony zostały na piśmie uprzedzone o zamiarze zawiadamiania ich w określony sposób,

• zmian dotyczących zasad postępowania dowodowego polegających na :

• wprowadzeniu możliwości poświadczenia zgodności odpisu dokumentu z oryginałem przez upoważnionego pracownika organu prowadzącego postępowanie,
• wprowadzeniu obowiązku wskazywania przez organ administracji publicznej przesłanek zależnych od strony, które nie zostały w trakcie postępowania spełnione lub wykazane, co może skutkować wydaniem decyzji niezgodnej z żądaniem strony. W terminie wyznaczonym przez organ na wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, strona będzie mogła przedłożyć dodatkowe dowody celem wykazania określonych okoliczności,
• wprowadzeniu zasady rozstrzygania na korzyść strony niedających się usunąć wątpliwości co do stanu faktycznego – jeżeli przedmiotem postępowania jest nałożenie na stronę obowiązku, ograniczenia lub odebranie uprawnienia. Zasada powyższa nie będzie miała zastosowania wówczas gdy w sprawie uczestniczą strony o spornych interesach lub wynik postępowania ma bezpośredni wpływ na interesy osób trzecich, jeżeli przepisy odrębne wymagają od strony wykazania określonych faktów oraz jeżeli wymaga tego ważny interes publiczny, w tym istotne interesy państwa, a w szczególności dotyczące jego bezpieczeństwa, obronności lub porządku publicznego,

• nowej instytucji mediacji w ramach postępowania administracyjnego, mającej na celu :

• wyjaśnienie i rozważenie okoliczności faktycznych i prawnych sprawy oraz dokonanie ustaleń dotyczących jej załatwienia w granicach obowiązującego prawa, w tym przez wydanie decyzji lub zawarcie ugody. Mediacja będzie dobrowolna. Mediatorem może być osoba fizyczna, która posiada pełną zdolność do czynności prawnych i korzysta z pełni praw publicznych, w szczególności mediator wpisany na listę stałych mediatorów lub do wykazu instytucji i osób uprawnionych do prowadzenia postępowania mediacyjnego, prowadzonych przez prezesa sądu okręgowego, lub na listę prowadzoną przez organizację pozarządową lub uczelnię, natomiast mediatorem nie może być pracownik organu administracji publicznej, przed którym toczy się postępowanie w sprawie. Mediacja nie będzie jawna. Z przebiegu mediacji będzie sporządzany protokół. Jeżeli w wyniku mediacji zostaną dokonane ustalenia dotyczące załatwienia sprawy w granicach obowiązującego prawa, organ administracji publicznej załatwia sprawę zgodnie z tymi ustaleniami, zawartymi w protokole z przebiegu mediacji,

• nowej instytucji posiedzenia w trybie współdziałania, mającej na celu :

• przyjęciu definicji decyzji prawomocnych – określonych w art. 16 § 3 jako decyzje ostateczne, których nie można zaskarżyć do sądu.
• przyjęciu reguły, iż załatwienie sprawy w postępowaniu uproszczonym powinno nastąpić nie później niż w terminie miesiąca od dnia wszczęcia postępowania oraz jako zasady, iż do terminów dotyczących załatwienia sprawy nie wlicza się okresu trwania mediacji,
• przyspieszenie zajęcia stanowiska przez organ, do którego organ załatwiający sprawę zwrócił się o zajęcie stanowiska.

• zmian dotyczących zakresu wydawanej decyzji polegających na :

• wprowadzeniu obowiązku wskazywania w decyzji, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego, sprzeciw od decyzji lub skarga do sądu administracyjnego – pouczenia o wysokości opłaty od powództwa lub wpisu od skargi lub sprzeciwu od decyzji, jeżeli mają one charakter stały albo podstawie do wyliczenia opłaty lub wpisu o charakterze stosunkowym, a także możliwości ubiegania się przez stronę o zwolnienie od kosztów albo przyznanie prawa pomocy,

• nowej instytucji milczącego załatwienia sprawy, polegającej na :

• uznaniu sprawy za załatwioną milcząco w sposób w całości uwzględniający żądanie strony, jeżeli w terminie miesiąca od dnia doręczenia żądania strony właściwemu organowi administracji publicznej albo innym terminie określonym w przepisie szczególnym organ ten:

• nie wyda decyzji lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie (milczące zakończenie postępowania) albo (2) nie wniesie sprzeciwu w drodze decyzji (milcząca zgoda).

• Milczące załatwienie sprawy następuje w dniu następującym po dniu, w którym upływa termin przewidziany do wydania decyzji lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie albo wniesienia sprzeciwu. W przypadku gdy organ przed upływem terminu do załatwienia sprawy zawiadomi stronę o braku sprzeciwu, milczące załatwienie sprawy następuje w dniu doręczenia tego zawiadomienia. Jeżeli w sprawie, która może być załatwiona milcząco, organ odwoławczy wydał decyzję na podstawie art. 138 § 2, termin dotyczący milczącego załatwienia sprawy biegnie od dnia doręczenia organowi pierwszej instancji akt sprawy wraz z tą decyzją. Na wniosek strony organ administracji publicznej, w drodze postanowienia, wydaje zaświadczenie o milczącym załatwieniu sprawy albo odmawia wydania takiego zaświadczenia. Zaświadczenie o milczącym załatwieniu sprawy doręcza się wszystkim stronom w sprawie załatwionej milcząco,

• zmian dotyczących zakresu postępowania odwoławczego polegających na:

• wprowadzeniu możliwości zrzeczenia się przez stronę prawa do wniesienia odwołania wobec organu administracji publicznej, który wydał decyzję, w trakcie biegu terminu do wniesienia odwołania. Decyzja staje się ostateczna i prawomocna z dniem doręczenia organowi administracji publicznej oświadczenia o zrzeczeniu się prawa do wniesienia odwołania przez ostatnią ze stron postępowania.
• wprowadzeniu zasady, iż jeżeli decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie, na zgodny wniosek wszystkich stron zawarty w odwołaniu, organ odwoławczy przeprowadza postępowanie wyjaśniające w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia sprawy. Jeżeli przyczyni się to do przyspieszenia postępowania, organ odwoławczy może zlecić przeprowadzenie określonych czynności postępowania wyjaśniającego organowi, który wydał decyzję. Przepis ten stosuje się także w przypadku, gdy jedna ze stron zawarła w odwołaniu wniosek o przeprowadzenie przez organ odwoławczy postępowania wyjaśniającego w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia sprawy, a pozostałe strony wyraziły na to zgodę w terminie czternastu dni od dnia doręczenia im zawiadomienia o wniesieniu odwołania, zawierającego wniosek o przeprowadzenie przez organ odwoławczy postępowania wyjaśniającego w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia sprawy. Regulacji powyższych nie stosuje się, jeżeli przeprowadzenie przez organ odwoławczy postępowania wyjaśniającego w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia sprawy byłoby nadmiernie utrudnione,
• wprowadzeniu zasady, iż jeżeli organ pierwszej instancji dokonał w zaskarżonej decyzji błędnej wykładni przepisów prawa, które mogą znaleźć zastosowanie w sprawie, w decyzji uchylającej zaskarżoną decyzję w całości i przekazującej sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, organ odwoławczy określa także wytyczne w zakresie wykładni tych przepisów,

• nowej instytucji postępowania uproszczonego, polegającej na :

• wprowadzeniu możliwości załatwienia sprawy przez organ administracji publicznej w postępowaniu uproszczonym, jeżeli przepis szczególny tak stanowi,
• w postępowaniu uproszczonym strona może wnieść podanie z wykorzystaniem urzędowego formularza, w którym wskazuje okoliczności mające znaczenie dla sprawy oraz przedstawia dowody wraz z żądaniem wszczęcia postępowania. W sprawie wszczętej na skutek podania złożonego z wykorzystaniem urzędowego formularza nie jest dopuszczalne późniejsze zgłaszanie przez stronę nowych żądań. Jeżeli uwzględnienie nowych okoliczności powołanych przez stronę w toku postępowania jest istotne dla wyniku tego postępowania, a ich uwzględnienie doprowadzi do jego przedłużenia, organ administracji publicznej w dalszym ciągu prowadzi postępowanie z pominięciem regulacji dotyczących postępowania uproszczonego, o czym niezwłocznie informuje stronę. Postępowanie dowodowe jest ograniczone do dowodów zgłoszonych przez stronę, łącznie z żądaniem wszczęcia postępowania, oraz dowodów możliwych do ustalenia na podstawie danych, którymi dysponuje organ prowadzący postępowanie. Uzasadnienie decyzji wydanej w postępowaniu uproszczonym może ograniczać się do wskazania faktów, które organ administracji publicznej uznał za udowodnione oraz przytoczenia przepisów prawa stanowiących podstawę prawną decyzji.

• nowych regulacji dotyczących administracyjnych kar pieniężnych, polegających na :

• wprowadzeniu reguł ogólnych określających zasady nakładania i wymierzania administracyjnych kar pieniężnych,
• wprowadzeniu definicji administracyjnej kary pieniężnej, przez którą rozumie się określoną w ustawie sankcję o charakterze pieniężnym, nakładaną przez organ administracji publicznej, w drodze decyzji, w następstwie naruszenia prawa polegającego na niedopełnieniu obowiązku albo naruszeniu zakazu ciążącego na osobie fizycznej, osobie prawnej albo jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej. Ustawa przyjmuje, iż jeżeli w czasie wydawania decyzji w sprawie administracyjnej kary pieniężnej obowiązuje ustawa inna, niż w czasie naruszenia prawa, w następstwie którego ma być nałożona kara, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest ona względniejsza dla strony,
• wprowadzeniu zasad wymierzania administracyjnych kar pieniężnych, zgodnie z którymi organ administracji publicznej bierze pod uwagę:

• wagę i okoliczności naruszenia prawa, w szczególności potrzebę ochrony życia lub zdrowia, ochrony mienia w znacznych rozmiarach lub ochrony ważnego interesu publicznego lub wyjątkowo ważnego interesu strony oraz czas trwania tego naruszenia;
• częstotliwość niedopełniania w przeszłości obowiązku albo naruszania zakazu tego samego rodzaju co niedopełnienie obowiązku albo naruszenie zakazu, w następstwie którego ma być nałożona kara;
• uprzednie ukaranie za to samo zachowanie za przestępstwo, przestępstwo skarbowe, wykroczenie lub wykroczenie skarbowe;
• stopień przyczynienia się strony, na którą jest nakładana administracyjna kara pieniężna, do powstania naruszenia prawa;
• działania podjęte przez stronę dobrowolnie w celu uniknięcia skutków naruszenia prawa;
• wysokość korzyści, którą strona osiągnęła, lub straty, której uniknęła;
• w przypadku osoby fizycznej – warunki osobiste strony, na którą administracyjna kara pieniężna jest nakładana.

W przypadku gdy do naruszenia prawa doszło wskutek działania siły wyższej, strona nie podlega ukaraniu,

• wprowadzeniu regulacji dotyczących możliwości odstąpienia przez organ administracji publicznej, w drodze decyzji, od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i poprzestania na pouczeniu, jeżeli:

• waga naruszenia prawa jest znikoma, a strona zaprzestała naruszania prawa lub
• za to samo zachowanie prawomocną decyzją na stronę została uprzednio nałożona administracyjna kara pieniężna przez inny uprawniony organ administracji publicznej lub strona została prawomocnie ukarana za wykroczenie lub wykroczenie skarbowe, lub prawomocnie skazana za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe  i uprzednia kara spełnia cele, dla których miałaby być nałożona administracyjna kara pieniężna.

Ponadto w przypadkach innych niż wymienione powyżej, jeżeli pozwoli to na spełnienie celów, dla których miałaby być nałożona administracyjna kara pieniężna, organ administracji publicznej, w drodze postanowienia, może wyznaczyć stronie termin do przedstawienia dowodów potwierdzających:

• usunięcie naruszenia prawa lub
• powiadomienie właściwych podmiotów o stwierdzonym naruszeniu prawa, określając termin i sposób powiadomienia.

W przypadkach, o których mowa powyżej organ administracji publicznej odstępuje od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i poprzestaje na pouczeniu, jeżeli strona przedstawiła dowody, potwierdzające wykonanie postanowienia,

• wprowadzeniu zasady, iż administracyjna kara pieniężna nie może zostać nałożona, jeżeli upłynęło pięć lat od dnia naruszenia prawa albo wystąpienia skutków naruszenia prawa. Termin ten nie ma zastosowania do spraw, w przypadku których przepisy odrębne przewidują termin, po upływie którego nie można wszcząć postępowania w sprawie nałożenia administracyjnej kary pieniężnej lub stwierdzenia naruszenia prawa, w następstwie którego może być nałożona administracyjna kara pieniężna,
• wprowadzeniu zasady, iż administracyjna kara pieniężna nie podlega egzekucji, jeżeli upłynęło pięć lat od dnia, w którym kara powinna być wykonana,
• wprowadzeniu regulacji, iż zaległą administracyjną karą pieniężną jest kara niezapłacona w terminie. Od zaległej administracyjnej kary pieniężnej nalicza się odsetki za zwłokę w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej,
• wprowadzeniu regulacji, iż organ administracji publicznej, który nałożył administracyjną karę pieniężną, na wniosek strony, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem publicznym lub ważnym interesem strony, może udzielić ulg w wykonaniu administracyjnej kary pieniężnej przez:
• odroczenie terminu wykonania administracyjnej kary pieniężnej lub rozłożenie jej na raty;
• odroczenie terminu wykonania zaległej administracyjnej kary pieniężnej lub rozłożenie jej na raty;
• umorzenie administracyjnej kary pieniężnej w całości lub części;
• umorzenie odsetek za zwłokę w całości lub części,
• nowych regulacji dotyczących europejskiej współpracy administracyjnej, polegających na :

• wprowadzeniu zasady, iż organy administracji publicznej udzielają pomocy organom innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz organom administracji Unii Europejskiej, jeżeli przepisy prawa Unii Europejskiej tak stanowią i na zasadach określonych w tych przepisach. Organ administracji publicznej udziela pomocy z urzędu albo na wniosek. Pomoc ta obejmuje w szczególności udostępnianie informacji o okolicznościach faktycznych i prawnych oraz wykonywanie czynności procesowych w ramach pomocy prawnej,
• wprowadzeniu zasady, iż organy administracji publicznej zwracają się o pomoc do organów innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz organów administracji Unii Europejskiej, jeżeli przepisy prawa Unii Europejskiej tak stanowią i na zasadach określonych w tych przepisach. Wniosek o udzielenie pomocy zawiera uzasadnienie.

Zmiany w ustawie - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi polegają na wprowadzeniu:

• zmian dotyczących zasad wnoszenia skarg do sądów administracyjnych polegających na :
• przyjęciu reguły, iż jeżeli stronie przysługuje prawo do zwrócenia się do organu, który wydał decyzję z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, strona może wnieść skargę na tę decyzję bez skorzystania z tego prawa,
• usunięciu instytucji wezwania do usunięcia naruszenia prawa,
• przyjęciu zasady, iż termin na wniesienie skargi do sądu administracyjnego uważa się za zachowany także wtedy, gdy przed jego upływem strona wniosła skargę wprost do sądu administracyjnego. W takim przypadku sąd ten niezwłocznie przesyła skargę odpowiednio do organu, który wydał zaskarżone rozstrzygnięcie, wydał akt lub podjął inną czynność, będącą przedmiotem skargi.
• wprowadzeniu regulacji dotyczących zasad postępowania w sytuacji gdy w sprawie zostanie złożona skarga do sądu administracyjnego oraz równocześnie wpłynie do organu wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. W takich sytuacjach ustawa przyjmuje, iż organ rozpatruje wniesioną skargę jako wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, natomiast gdy sprawa już została przekazana do sądu, wówczas sąd przekazuje sprawę wraz z aktami organowi w celu rozpatrzenia przez organ wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy,
• nowych regulacji dotyczących wnoszenia i rozpatrywania sprzeciwu od decyzji, polegających na :
• wprowadzeniu zasady, iż od decyzji uchylającej zaskarżoną decyzję w całości i przekazującej sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, skarga nie przysługuje, jednakże strona niezadowolona z treści decyzji może wnieść od niej sprzeciw, zwany dalej „sprzeciwem od decyzji”. Do sprzeciwu od decyzji stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Sprzeciw od decyzji wnosi się w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skarżącemu decyzji. Sprzeciw od decyzji wnosi się za pośrednictwem organu, którego decyzja jest przedmiotem sprzeciwu od decyzji, przy czym termin do wniesienia sprzeciwu uważa się za zachowany także wtedy, gdy przed jego upływem strona wniosła sprzeciw od decyzji wprost do sądu administracyjnego. W takim przypadku sąd niezwłocznie wzywa organ, który wydał zaskarżoną decyzję, do przekazania sądowi kompletnych i uporządkowanych akt sprawy.  Organ przekazuje sprzeciw od decyzji sądowi wraz z kompletnymi i uporządkowanymi aktami sprawy w terminie czternastu dni od dnia jego otrzymania. Organ może w zakresie swojej właściwości uwzględnić sprzeciw od decyzji w całości w terminie czternastu dni od dnia jego otrzymania, uchylając zaskarżoną decyzję i wydając nową decyzję na podstawie art. 138 § 1 albo 4 ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego.    W razie niezastosowania się do obowiązków dotyczących przekazania sądowi akt sprawy, sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny. Jeżeli organ nie przekazał sądowi sprzeciwu od decyzji, mimo wymierzenia grzywny, sąd rozpoznaje sprawę na podstawie nadesłanego przez skarżącego odpisu sprzeciwu od decyzji. Sąd rozpoznaje sprzeciw od decyzji na posiedzeniu niejawnym w terminie trzydziestu dni od dnia wpływu sprzeciwu od decyzji. Rozpoznając sprzeciw od decyzji, sąd ocenia jedynie istnienie przesłanek do wydania decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego. Sąd, uwzględniając sprzeciw od decyzji uchyla decyzję w całości, jeżeli stwierdzi naruszenie art. 138 § 2 ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego. Sąd może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę kasacyjną od wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego oddalającego sprzeciw od decyzji na posiedzeniu niejawnym, w terminie trzydziestu dni od dnia wpływu skargi,
• zmian dotyczących zasad postępowania mediacyjnego w ramach postępowania przed sądami administracyjnymi polegających na :
• przyjęciu reguły, iż postępowanie mediacyjne prowadzi mediator wybrany przez strony,
• rozbudowaniu i doprecyzowania zasad prowadzenia postępowania mediacyjnego,
• zmiany dotyczącej postępowania uproszczonego w ramach postępowania przed sądami administracyjnymi polegającej na przyjęciu, iż sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli decyzja została wydana w postępowaniu uproszczonym określonym w ustawie – Kodeks postępowania administracyjnego.

Uchwalona ustawa wprowadza również zmiany w 12 innych ustawach, związane z koniecznością dostosowania obowiązujących w nich regulacji do zmienionych regulacji ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W zakresie przepisów przejściowych ustawa generalnie stanowi, iż do postępowań administracyjnych, wszczętych i niezakończonych do dnia wejścia w życie obecnie przyjętej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Do postępowań już toczących się mają natomiast zastosowanie regulacje obecnie przyjętej ustawy dotyczące mediacji. Analogicznie do postępowań przed sądami administracyjnymi, wszczętych i niezakończonych do dnia wejścia w życie obecnie przyjętej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Do postępowań już toczących się mają natomiast zastosowanie regulacje obecnie przyjętej ustawy dotyczące postępowania mediacyjnego.

Podstawa prawna:

USTAWA z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 91/2017, poz. 935).

USTAWA z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. Nr 72/2015, poz. 525, z późn. zm).

USTAWA z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych

(Dz. U. Nr 206/2015, poz. 1659).

USTAWA z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 3/2015, poz. 23, z późn. zm).

USTAWA z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. Nr 64/2016, poz. 814, z późn. zm).

USTAWA z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. Nr 70/2016, poz. 486, z późn. zm).

USTAWA z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 100/2016, poz. 718, z późn. zm).

USTAWA z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. Nr 110/2016, poz. 814, z późn. zm).

USTAWA z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 151/2016, poz. 1167, z późn. zm).

USTAWA z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 182/2016, poz. 1489, z późn. zm).

USTAWA z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 226/2016, poz. 226, z późn. zm).

 

Jednolity tekst ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Od 2 czerwca 2017 r. obowiązuje jednolity tekst ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ustawa określa:

• zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej,
• zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy

przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 11 maja 2017 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 107/2017, poz. 1073).

 

Jednolity tekst ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Od 14 czerwca 2017 r. obowiązuje jednolity tekst ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ustawa reguluje zasady opodatkowania od czynności cywilnoprawnych.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 26 maja 2017 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 115/2017, poz. 1150).

 

Jednolity tekst ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

Od 19 czerwca 2017 r. obowiązuje jednolity tekst ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

Ustawa reguluje zasady ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz rekultywacji i poprawiania wartości użytkowej gruntów.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 26 maja 2017 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. Nr 116/2017, poz. 1161).